عورتن جون درد ڪهاڻيون
قسط ٽيون…!
پورو ڏيھ ڏکن، درد ۽ پيڙاهن جي قصن سان ڀريو پيو آهي ليڪن اُن جي باوجود قدرت واري طرفان پيدا ڪيل دنيا جي حسين ترين تخليق، جنهن کي عورت چئجي ٿو، سا تخليق هن مهل انيڪ تڪيلفن کي منهن ڏئي رهي آهي، هي مرداڻو سماج عورت کي اڃا تائين اُهو مقام عطا ڪري نہ سگهيو آهي جيڪو مقام عورت حق لهي ٿي، اسان جي معاشري منجھ جهڙوڪ هر فرد ڪهاڻي آهي ليڪن اُن جي باوجود عورتن جي نصيب ۾ درد وري ڪجھ سوايو آهي، هتي هن تحرير وسيلي آءُ انهن عورتن جي درد ڪهاڻين کي اوهان آڏو پيش ڪندس جن جي دردن کان دنيا ڪن لاٽار ڪري کين احساس ڪمتري ۾ مبتلا ڪيو
نازيہ لاهور جي هڪ ڪاليج مان ايم بي اي ڪئي هئي، ايم بي اي ڪرڻ کان پوءَ ستت ئي کيس هڪ بئينڪ ۾ ملازمت ملي، سندس ملازمت ملڻ تي سندس والدين انتهائي خوش هئا ڇو تہ کين نازيہ کان علاوه ٻي ڪا بہ اولاد وغيره ڪونا هئي، هنن جو اباڻو ڳوٺ ملتان جي آس پاس هو ۽ هي بنيادي طور سرائيڪي هئا، جڏهن لاهور لڏي آيا هئا تہ انهي مهل نازيہ جي والدين کي اڪيلي سر نياڻي سميت هجرت ڪرڻ جي عيوض ڳوٺ وارن طرفان انتهائي ڳالهيون ٻڌڻيون پيون هيون، ليڪن نازيہ جي والد بنا ڪنهن جي پرواھ ڪرڻ جي ڌي کي پڙهائي ڪري اِن قابل بڻايو تہ جئين اُها سندن زندگي جو ڀرجهلو ٿي سگهي
نازيہ جي بئينڪ ۾ ملازمت دوران سندس دوستي احسن نالي ڇوڪري سان ٿي، احسن پاڻ اصل لاهور جو رهاڪو هو، احسن بہ ساڳي بئينڪ ۾ نازيہ سان گڏ ملازمت ڪندو هو، سندس دوستي وقت سان گڏ هنن جي هڪ ٻي سان ويجهڙائپ بہ وڌائي ڇڏي، آخرڪار هڪ ڏينهن احسن نازيہ سان گڏ هڪ رات گذارڻ جو فيصلو ڪيو، جنهن تي هن نازيہ کي بہ رنگين ڳالهيون ٻڌائي ڪري راضي ڪري ورتو، نيٺ اُها اڀاڳي گهڙي بہ اچي پهتي جنهن ڏينهن نازيہ احسن جي گهر جي دروازي تي آئي، احسن وڏي بي باڪي سان سندس آڌر ڀاءُ ڪيو، کيس ڪمري ۾ ويهاري ڪري سندس خدمت ۾ سٺا سٺا طعام آڻي ڪري رکيائين، جن کي ڏسي ڪري نازيہ کي اهو احساس جاڳيو تہ واقعي احسن ساڻس گهڻو پيار ڪري ٿو ۽ سندس خيال رکي ٿو
احسن ماني وغيره کائڻ کان پوءَ شراب جي هڪ بوتل کڻي آيو، جنهن مان ٻہ گلاس ٺاهي هڪ پنهنجي اڳيان رکيائين ۽ ٻي نازيہ کي ڏنائين، نازيہ شراب پئيڻ کان نهڪر ڪئي مگر احسن کيس پنهنجي پيار جا واسطا ڏئي ڪري کيس پئيڻ تي مجبور ڪيائين، نازيہ جنهن وقت شراب جو گلاس خالي ڪيو تہ تنهن مهل کيس ائين محسوس ٿيو ڄڻڪ سندس مٿو سڄي ڪري تمام گهڻو وزي ٿي چڪو آهي کيس چڪر اچڻ لڳا ۽ هُو نيم بيهوشي واري حالت ۾ اُن ڪمري ۾ بيڊ تي سمهي ڪري، هيڏانهن احسن هو جنهن کي ڄڻڪ شراب تہ ڪو اثر ئي ڪونہ ڪيو هو، ڇو تہ اِهي ڪم سندس معمول جا هوندا هئا
گهڙي کن سواءَ ۾ ڪمري ۾ بگهڙن جي هڪ لوڌ اچي لٿي، جن حوا جي ڌي جي لڄ کي لٽندي سندس ماس کي پي پٽيو، ۽ سندس عظمت ۽ عزت جا جنازا پي ڪڍيا، احسن کيس پيار جي سهانا سپنا ڏيکاري سندس عزت جو سودو ٻن ٽڪن جي عيوض بي ضمير ماڻهن سان ڪيو، احسن پنهنجي انارڪي (لاهوري) صفت طبعيت جو مظاهرو ڪندي هڪ معصوم جي خوابن جو جنازو ڪڍيو، نازيہ تي بگهڙ جي لوڌن ايڏي تہ وڏي وڄ ڪيرائي جو کيس ٻي ڏينهن صبح جو هوش آيو ۽ جڏهن کيس هوش آيو تہ تنهن مهل اُها پنهنجي پاڻ کان، پيار جي الفاظن کان، هن معاشري کان نفرت ڪرڻ لڳي، سندس ذهن ۾ اِهو گمان محفوظ ٿي ويهي رهيو تہ” مرد ذات عورت جي وجود کان صرف پنهنجي نفسي خواهش جو تڪميل چاهيندو آهي کيس عشق، وفا ۽ محبت جي اڃا خبر ئي ناهي“، تنهن ڏينهن کان وٺي اڄ ڏينهن تائين نازيہ وري پنهنجي زبان مان هڪ لفظ بہ ناهي ڳالهائي سگهي ڇو تہ هُو هن مهل پنهنجي ابي ۽ امان جي قبرن جي وچم مدفون ٿيل آهي
پورو ڏيھ ڏکن، درد ۽ پيڙاهن جي قصن سان ڀريو پيو آهي ليڪن اُن جي باوجود قدرت واري طرفان پيدا ڪيل دنيا جي حسين ترين تخليق، جنهن کي عورت چئجي ٿو، سا تخليق هن مهل انيڪ تڪيلفن کي منهن ڏئي رهي آهي، هي مرداڻو سماج عورت کي اڃا تائين اُهو مقام عطا ڪري نہ سگهيو آهي جيڪو مقام عورت حق لهي ٿي، اسان جي معاشري منجھ جهڙوڪ هر فرد ڪهاڻي آهي ليڪن اُن جي باوجود عورتن جي نصيب ۾ درد وري ڪجھ سوايو آهي، هتي هن تحرير وسيلي آءُ انهن عورتن جي درد ڪهاڻين کي اوهان آڏو پيش ڪندس جن جي دردن کان دنيا ڪن لاٽار ڪري کين احساس ڪمتري ۾ مبتلا ڪيو
نازيہ لاهور جي هڪ ڪاليج مان ايم بي اي ڪئي هئي، ايم بي اي ڪرڻ کان پوءَ ستت ئي کيس هڪ بئينڪ ۾ ملازمت ملي، سندس ملازمت ملڻ تي سندس والدين انتهائي خوش هئا ڇو تہ کين نازيہ کان علاوه ٻي ڪا بہ اولاد وغيره ڪونا هئي، هنن جو اباڻو ڳوٺ ملتان جي آس پاس هو ۽ هي بنيادي طور سرائيڪي هئا، جڏهن لاهور لڏي آيا هئا تہ انهي مهل نازيہ جي والدين کي اڪيلي سر نياڻي سميت هجرت ڪرڻ جي عيوض ڳوٺ وارن طرفان انتهائي ڳالهيون ٻڌڻيون پيون هيون، ليڪن نازيہ جي والد بنا ڪنهن جي پرواھ ڪرڻ جي ڌي کي پڙهائي ڪري اِن قابل بڻايو تہ جئين اُها سندن زندگي جو ڀرجهلو ٿي سگهي
نازيہ جي بئينڪ ۾ ملازمت دوران سندس دوستي احسن نالي ڇوڪري سان ٿي، احسن پاڻ اصل لاهور جو رهاڪو هو، احسن بہ ساڳي بئينڪ ۾ نازيہ سان گڏ ملازمت ڪندو هو، سندس دوستي وقت سان گڏ هنن جي هڪ ٻي سان ويجهڙائپ بہ وڌائي ڇڏي، آخرڪار هڪ ڏينهن احسن نازيہ سان گڏ هڪ رات گذارڻ جو فيصلو ڪيو، جنهن تي هن نازيہ کي بہ رنگين ڳالهيون ٻڌائي ڪري راضي ڪري ورتو، نيٺ اُها اڀاڳي گهڙي بہ اچي پهتي جنهن ڏينهن نازيہ احسن جي گهر جي دروازي تي آئي، احسن وڏي بي باڪي سان سندس آڌر ڀاءُ ڪيو، کيس ڪمري ۾ ويهاري ڪري سندس خدمت ۾ سٺا سٺا طعام آڻي ڪري رکيائين، جن کي ڏسي ڪري نازيہ کي اهو احساس جاڳيو تہ واقعي احسن ساڻس گهڻو پيار ڪري ٿو ۽ سندس خيال رکي ٿو
احسن ماني وغيره کائڻ کان پوءَ شراب جي هڪ بوتل کڻي آيو، جنهن مان ٻہ گلاس ٺاهي هڪ پنهنجي اڳيان رکيائين ۽ ٻي نازيہ کي ڏنائين، نازيہ شراب پئيڻ کان نهڪر ڪئي مگر احسن کيس پنهنجي پيار جا واسطا ڏئي ڪري کيس پئيڻ تي مجبور ڪيائين، نازيہ جنهن وقت شراب جو گلاس خالي ڪيو تہ تنهن مهل کيس ائين محسوس ٿيو ڄڻڪ سندس مٿو سڄي ڪري تمام گهڻو وزي ٿي چڪو آهي کيس چڪر اچڻ لڳا ۽ هُو نيم بيهوشي واري حالت ۾ اُن ڪمري ۾ بيڊ تي سمهي ڪري، هيڏانهن احسن هو جنهن کي ڄڻڪ شراب تہ ڪو اثر ئي ڪونہ ڪيو هو، ڇو تہ اِهي ڪم سندس معمول جا هوندا هئا
گهڙي کن سواءَ ۾ ڪمري ۾ بگهڙن جي هڪ لوڌ اچي لٿي، جن حوا جي ڌي جي لڄ کي لٽندي سندس ماس کي پي پٽيو، ۽ سندس عظمت ۽ عزت جا جنازا پي ڪڍيا، احسن کيس پيار جي سهانا سپنا ڏيکاري سندس عزت جو سودو ٻن ٽڪن جي عيوض بي ضمير ماڻهن سان ڪيو، احسن پنهنجي انارڪي (لاهوري) صفت طبعيت جو مظاهرو ڪندي هڪ معصوم جي خوابن جو جنازو ڪڍيو، نازيہ تي بگهڙ جي لوڌن ايڏي تہ وڏي وڄ ڪيرائي جو کيس ٻي ڏينهن صبح جو هوش آيو ۽ جڏهن کيس هوش آيو تہ تنهن مهل اُها پنهنجي پاڻ کان، پيار جي الفاظن کان، هن معاشري کان نفرت ڪرڻ لڳي، سندس ذهن ۾ اِهو گمان محفوظ ٿي ويهي رهيو تہ” مرد ذات عورت جي وجود کان صرف پنهنجي نفسي خواهش جو تڪميل چاهيندو آهي کيس عشق، وفا ۽ محبت جي اڃا خبر ئي ناهي“، تنهن ڏينهن کان وٺي اڄ ڏينهن تائين نازيہ وري پنهنجي زبان مان هڪ لفظ بہ ناهي ڳالهائي سگهي ڇو تہ هُو هن مهل پنهنجي ابي ۽ امان جي قبرن جي وچم مدفون ٿيل آهي
Comments
Post a Comment